هر سال که شب قدر و ماه رمضان که تموم می شه تازه یادمون می یاد که ای بابا ماه مبارک هم تموم شد و تازه فکر جبران می افتیم که دیره، واسه سال بعد برنامه می ریزیم که اگه خدا بخواد جبران کنیم و به فیض اکمل برسیم و باز هم همون جریان سال پیش. نمی خوام از شب قدر و فضیلت ماه رمضان بگم و بشه کلیشه ای (قصد اهانت و جسارت به دوستانی که به وظیفه دینی و عقلی و عرفیشون عمل کرده ان ندارم، چون هر که وظیفه خودش رو توی یه کاری می دونه که بدبختانه این توفیقا نصیب من نمی شه) واقع امر از این قراره که شب قدری که داشتم آماده می شدم برم مسجد محل و یه جرعه ای از طعم دلچسب و گوارای راز و نیاز و شب زنده داری رو به خورد روح هک شده ام بدم. این وجدان خبیث کنترل تلویزیون رو به دستم داد و من زدم کانال یک، مراسم احیاء یکی از هزاران مراسم شب قدر رو پخش می کرد و مداح در حال روضه خوانی و مدیحه سرایی بود و حق و الانصاف زیبا هم می خواند، برای لحظاتی هدفم رو فراموش کردم و بی اختیار نشستم پای برنامه های رسانه ملی و واسه خودم رفتم توی حس، یهو به خودم اومدم که ای بابا سایه روشن! تو که می خواستی بری مسجد محل و جرعه ای از عبادت بنوشی، پس چی شد، تو که پات پای تلویزیون بند شده و این جور که بوش می یاد قصد نداری بری مسجد. خلاصه من که خراب وجدان (البته از نوع خیرش) از جام بلند شدم و رفتم مسجد و جاتون خالی حسابی نوشیدم (خدا ببخش، ریا شد).
هر چند ریا شد ولی مقدمه خوبی واسه شروع بود، شب قدر سنتی و مدرنیته، وقتی به اون لحظه که غرق برنامه های خوب رسانه ملی شدم کم مونده بی خیال مسجد که در باب شب زنده داری توی مسجد شفارشات اکیدی شده و در کل جزء گرانبهاترین ارزشای ما مسلموناست بشم. برنامه های شبکه سیما در این شبای عزیز عالیه اما این که این برنامه ها با هدف چی و برای کی پخش می شه جای تامله؛ تا اونجا که می دونیم برنامه های عزاداری که از تلویزیون پخش می شه بیشتر برای اون آدمایی که یا خدای نکرده روی تخت بیمارستانا گیر افتاده ان ( جای داره واسه شفای همه مریضا توی این شبای عزیز دعا کنیم) یا مجبورن به خاطر شیفت کاری و در آوردن یه لقمه نون کار کنن یا سالمندان توی آسایشگاه سالمندان، حالا واسه یه جوون یا یه آدم دیگه که هیچ کدوم از موارد بالا شامل حالش نمی شه محل اعراب داره که چرا مراسم رو از رسانه ملی پی گیری بکنه و قید عبادت توی مسجد رو بزنه؟
رسانه ملی و دیگر امکانات زاده دست بشر، ناخودآگاه قدم در مسیری گذاشتن که انتهای اون به مکانیکی شدن زندگیا ختم می شه و باعث فاصله افتادن میون آدما و دور شدن از ارزشاست. تماشای برنامه های ویژه شب قدر از تلویزیون یکی از هزاران مواردیه که میون آدما و ارزشا فاصله می ندازه.
سعی کردم مختصر و مفید باشه و گرنه واسه گفتن این موارد و مشکلات یک کتاب قطورم کمه.
.jpg)
