شاید خیلی از شما دوست داشته باشید حداقل یه تخته فرش توی خونه داشته باشید و روی اون دراز بکشید و خیالتون رو در گل بته هایش غرق کنید و یا روی آن بشینید و برید تا عالم ناکجا آباد را سیر کنید. فرش دستباف زیبا است. به زیبایی برگ گل و به زیبایی پادشاه فصل ها. اما شده تا حالا به این فکر کنید که فرش دستباف از کجا آمده؟ بافنده اش کیه؟ اصلاً فرش رو چند می فروشه؟ حتماً درآمد زیادی داره، آخه شنیده ایم فرش ایرانی رو تو اروپا و آمریکا و شرق آسیا رو هوا می زنند.
اما ای دوست! شاید آنچه در ذهن می گذرانی با حقیقت فاصله چند ده هزار کیلومتری داشته باشه، من خودم چند سال بافندگی می کردم و می دانم اونا با چه مشکلاتی روبه هستند. از صبح علی الطلوع بعد از خروس خون بلند می شن با گفتن یه بسم الله مخلصانه می رن روی دار قالی و تا شب بکوب می بافند. حالا حساب بکن یه مادر هم باید مهر مادریش رو به بچه اش برسونه هم باید پخت و پز و نظافت بکنه و هم باید قالیبافی بکنه، خدا می دونه اگه تا شب نبافن محتاج دیگران می شن و مجبورن بی خیال عزت و غرورشون بشن، تازه بهداشت تن و روان رو که به این جریان اضافه کنی که دیگه می شه فیلم هندی، فکرش رو بکن از صبح تا شب کوچیک و بزرگ، پیر و جوون همین طور باید یکسره چشم به رنگ های تند و نرم بزنند به نظرت چشمی دیگه واسه اونا باقی می مونه یا نه؟ که متاسفانه همشون توی سن میانسالی یا آب مروارید می یارن یا باید عینک ته استکانی بزنند، یکی دیگر از مشکلات بهداشتی ریشه های معلق در هواست که سم مهلکی برای گلوست، یا چندین ساعت سیخ نشستن که بین مهره ها فاصله می اندازه، یا رعشه ای که در پیری به سراغشون می یاد.
متاسفانه نه توی صنف دستبافان فرش و جاجیم و گلیم بلکه توی تموم اصناف واسطه ها و دلالان هستن که نونشون چربه و کارگران بیچاره و مستحق. یه فرش دستباف (کرک یا پشم) که 6 یا 7 ماه وقت می بره خیلی برای قالیباف داشته باشه 600 یا 700 هزار تومان! به نظرت این کفاف یه خونواده 6،5 نفری رو می ده. دیگر بافته های فرش که توسط دیگر کشورهای تولید می شه، جای فرش دستباف ایرونی رو گرفته، این در حالیه که ایران هنوز در تولید این محصولات جدید حرکتی انجام نداده و سازمان میراث فرهنگی ، گردشگری و صنایع دستی و وزارت بازرگانی که جدی ترین متولی این کارند باید اقداماتی جدی مثل تهیه نقشه های زیبا و نیاز سنجی شده از بازار خارج، رنگ های با دوام و خوش رنگ تر و خارج کردن کارگاه های خانگی از بن بست و تبدیل آنها به کارگاه صنعتی انجام بدند
مسئولین بدانند جوانان امروزی روستایی دیگه علاقه ای به قالیبافی ندارن چون می دانند نه درآمد درست و حسابی داره و نه سلامتی برای آدم می ذاره. پس چه خوبه آقایون دلسوز یه فکری به حال این هنر مهجور مانده بکنن، خلاصه یه روزی می شه که افسوس می خوریم، مطمئن باشید. شما چی فکر می کنید؟
.jpg)
